De anonieme toneelschrijver van halverwege de zestig, woont alleen op een woonboot aan de rand van de stad. Toen hij een tiener was, was hij getuige van een vechtpartij tussen zijn vader en de aan een oorlogstrauma lijdende overbuurman, meneer Hempel. Deze kwam in een inrichting terecht en mevrouw Hempel ging bij haar zus in Nieuw-Zeeland logeren. Hun zoon Alexander (Sander) werd opgenomen in het gezin van de verteller. Hij zou dolgraag vrienden worden met Sander maar er staat iets tussen hen in. Ook tot andere mensen voelt hij afstand en veel van hen verdwijnen allemaal uit het zicht. Bijvoorbeeld Lena die hij ontmoet in de trein uit Parijs. Zij trekt meteen bij hem in om dicht bij haar stervende vader te zijn. Na diens dood verdwijnt ze abrupt. Ook circusartieste Kaia, met wie hij een dochtertje krijgt, komt en gaat wanneer zij dat wil. In elke van deze relaties vindt hij iets terug van zichzelf. Zijn zus Marleen, pleegbroer Sander en jeugdliefde Martha vormen de rode draad in deze roman. Aan het einde van de roman komen alle lijnen samen.

Verbogt is één van mijn lievelingsschrijvers. Zijn melancholische overpeinzingen beschrijft hij in een prachtig taalgebruik. Mooie bespiegelingen en observaties wisselen elkaar af: “Het is zo stil dat je de stilte kunt zien”, “Toen was het zo stil, zo stil als de sneeuw en het licht, de teerheid ervan” en “Je moet je afvragen wat je ziet als je de stilte ziet”.

• Deze en andere titels van Thomas Verbogt zijn ook te leen als e-book bij de onlinebibliotheek
• Luister naar dit radiofragment op Radio1: ‘Ik ben over een heleboel onzeker, maar ik weet wel dat ik met die verhalen iets kan raken’