Iemand die ik kende – Wendy Mitchell
Mijn interesse in dementie komt helaas door een familielid met deze ontluisterende ziekte.
Wendy beschrijft van voordat zij de diagnose krijgt hoe deze ziekte bij haar verloopt. Tot in detail, om een ander te leren begrijpen hoe het brein dan werkt (of eigenlijk juist niet). Normaliter vind ik flashbacks niet prettig, maar in deze neemt ze je mee om haar eigen ik, haar eigen identiteit, te laten zien: hoe zij was. Ze komt tot conclusies als ‘alleen vandaag telt werkelijk’, ‘er komt een moment dat er Voor mij wordt beslist en niet Door mij’. Ze beschrijft bijvoorbeeld in detail waarom het voor iemand met dementie lastig is om een spiegel in huis te hebben. Er in kijken betekent dat er dus nog iemand in huis is. Ergens weet ze dat het niet zo is, maar haar brein geeft dit wel aan. Ze omschrijft dit op een manier waarop je het kunt begrijpen, voor zover dat mogelijk is. Slechte dagen wisselen zich af met goede dagen. De onvoorspelbaarheid is uitermate lastig. Op goede dagen lukt het om met behulp van Post-its en de iPad de dag door te komen. Op slechte is alles mistig en zeggen zelfs de wijzers van een klok niets. Wat betekenen die?
‘Mijn brein vernietigt iedere nacht dossiers, dus durf ik amper te gaan slapen’.
Doordat zij niet meer kan werken, mede doordat het bedrijf geen oplossing wil verzinnen om haar mogelijkheden te geven toch te kunnen functioneren, wordt het voor haar een missie de instanties te doen begrijpen wat beginnende dementie inhoudt. Ze geeft lezingen en besprekingen, wat goed lijkt te gaan, maar tegelijkertijd beschrijft ze wat het haar kost om dit te kunnen doen. De zorg om haar 2 (volwassen) dochters speelt haar parten en dat blijft een worsteling. Ik vond het een duidelijke uitleg, prettig te lezen boek.
Zij is nog steeds te volgen met een eigen blog en je kunt haar volgen op Twitter.
